پاسخ
  موضوع آيه در مورد حضرت مريم3 است كه خداوند فرزندي به نام عيسي به او عنايت كرد بدون اين‌که شوهري داشته باشد.
  مفسران حدود هزارسال پيش مثل مرحوم علامه طبرسي; در تفسير مجمع‌البيان به اين نكته توجه كرده بودند1 كه اين اختلاف تعبير براي چيست؟ و احتمالاتي را هم مفسران براي اين مسأله مطرح كرده‌اند، برخي گفته‌اند در آيه‌ 91 سوره‌ انبياء (فَنَفَخْنَا فِيهَا مِن رُّوحِنَا) كه ضمير مونث آمده ضمير به «التي» بر مي‌گردد. زيرا «التي» مونث است، لذا معناي آيه چنين مي‌شود: حضرت مريمي كه (أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا) پاكدامن بود (فَنَفَخْنَا فِيهَا مِن رُّوحِنَا) ما در آن از روح خودمان دميديم. در مورد آيه آخر سوره‌ تحريم، كه فرمود: (فَنَفَخْنَا فِيهِ مِن رُوحِنَا) مفسران در اينجا دو احتمال داده‌اند.2
  ـ اين قيد به واژه فرج بر گردد، چون واژه «فرج» از لحاظ لفظي مذكر است و حكم مذكر را دارد و مي‌تواند ضمير مذكر به آن برگردد. لذا معناي آيه چنين مي‌شود: «ما در وجود حضرت مريم از روح خودمان دميديم.»
  ـ ضمير به عيسي7 برگردد كه در اين حالت معناي آيه چنين مي‌شود: «ما در وجود حضرت عيسي7 كه در درون حضرت مريم3 تشكيل شده بود از روح خودمان در او دميديم.»
  البته به نظر مي‌رسد معناي اول ظهور بيش‌تر داشته باشد.

1. نك: مجمع البيان، ذيل آيه 91/ انبياء.
2. نك: همان ذيل آيه 12/ تحريم.