توضیحات
دسته: آیا جواني كه یک‌بار دچار گناه زنا شده؛ او زناکار صدق می‌شود و مجبور است با زن زناکار ازدواج کند و يا فقط در مورد آن‌هايي است كه متاهل‌اند و آن گناه را مرتكب مي‌شوند؟
بازدید: 1121

پاسخ
  پرسش شما از آيه سوم نور است كه مي‌فرمايد: (الزَّانِي لاَ يَنكِحُ إِلَّا زَانِيَةً أَوْ مُشْرِكَةً وَالزَّانِيَةُ لاَ يَنكِحُهَا إِلَّا زَانٍ أَوْ مُشْرِكٌ وَحُرِّمَ ذلِكَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ)، «مرد زناكار جز با زن زناكار يا زن مشرك ازدواج نمى‏كند؛ و زن زناكار، جز مرد زناكار يا مرد مشرك، با او ازدواج نمى‏كند؛ و اين (ازدواج) بر مؤمنان حرام شده است». در مورد اين آيه لازم است ابتدا نظر مفسران را بيان كنيم و بعد هم از روايات اهل‌بيت استفاده كنيم تا پاسخ روشن شود.
  مفسران در اين مورد دو تفسير ارائه كرده‌اند.
  تفسير اول. برخي از مفسران معتقدند كه اين آيه در مقام بيان يك واقعيت عيني است يعني مي‌خواهد بفرمايد که معمولاً افرادآلوده سراغ افراد آلوده مي‌روند، افراد پاك با افراد‌ آلوده ازدواج نمي‌كنند. در حقيقت مقصود اين آيه همان چيزي است كه در فارسي مي‌گويند.
كبــوتر با كبــوتر بـاز با بـاز        كند همجنس با همجنس پرواز
  اگر فردي با ايمان و پاك باشد به سراغ افراد آلوده نمي‌رود، يعني به صورت تكويني و فطري انسان‌هاي خوب و مومن به دنبال، همسران پاك و شايسته مي‌روند.
ناريان مر ناريان را طالبند       نوريان مر نوريان را جاذبند
  تفسير دوم. اين آيه يك حكم شرعي را بيان مي‌كند به اين ترتيب كه مؤمنان حق ندارند با افرادي كه مشهور به بدكارگي هستند، قبل از توبه، با آنان ازدواج كنند، و اين كار بر مؤمنان حرام است. اما اگر، فرد زناكار و بدكار، توبه كند، ازدواج با او براي مؤمنان اشكالي نخواهد داشت.
  تفسير دوم، ‌هم موافق شأن نزول، و هم موافق برخي از احاديث اهل‌بيت است1.
  در برخي از احاديث از امام باقر و امام صادق7، ‌حكايت شده كه اين آيه در مورد مردان و زناني است كه در عصر پيامبر اكرم9 آلوده بودند، و خدا مسلمانان را از ازدواج با آن‌ها منع كرد و اكنون هم مردم مشمول اين قانون هستند، پس هر كس كه مشهور به عمل منافي با عفت شود،‌و حد زنا بر او جاري شود، سزاوار نيست كه مؤمني با او، ازدواج كند، مگر اين‌که توبه كند و توبه‌اش ثابت شود.2
  در حديث ديگري از امام باقر7 حكايت شده كه، اين آيه در مدينه نازل شده، ولي زن و مرد زناكار را مؤمن نناميد، و فرمود: (الزَّانِي لاَيَنكِحُ إِلَّا زَانِيَةً) يعني عنواني كه براي اين افراد آورد عنوان «زاني و زانيه» بود و مؤمنين را جدا كرد، و فرمود «حُرِّمَ ذلِكَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ».
  در همين حديث از امام باقر7 حكايت شده كه پيامبر فرمود: شخص زناكار، به هنگامي كه مرتكب اين عمل مي‌شود در حقيقت مؤمن نيست، و نيز شخص سارق به هنگامي كه مشغول دزدي مي‌شود، مؤمن نيست، چرا كه به هنگام انجام اين عمل، ايمان از او بيرون مي‌رود، همان طوري كه پيراهن را از تن بيرون مي‌آورد.3
  در حقيقت اين روايت اهميت اين موضوع را نشان مي‌دهد.
  نتيجه‌
  به هر ترتيب ما چه تفسير اول چه تفسير دوم آيه را بپذيريم، بين افرادي كه ازدواج كرده‌اند با افرادي كه ازدواج نكرده‌اند تفاوتي وجود ندارد و مطلب براي هر دو گروه يكسان است.


1. البته برخي از ‌صاحب‌نظران هم گفته‌اند، كه اين آيه با آيه 220 سوره بقره، كه ازدواج با مشركان را حرام مي‌كند نسخ شده است كه البته جاي بحث دارد.
2. صافي، ج 3، ص 416 ـ 417.
3. همان و اصول كافي، ج 2، ص 26.