توضيح پرسش
  خداوند در آيات آخر سوره تکوير مي‌فرمايد: (إِنْ هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِلْعَالَمِينَ1) مقصود از ذکر قرآن است و خداوند آن را براي عالمين فرستاد. آيا مقصود همان عالميني است که در سورة حمد (اَلْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ) آمده است؛ يعني قرآن براي همه جهان‌هاست يا فقط براي مردم زمين؟
پاسخ
  خداوند در سوره تکوير مي‌فرمايد:
   (إِنْ هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِلْعَالَمِينَ)؛2 «آن (قرآن) جز يادآوري براي جهانيان نيست.»
  يکي از نام‌ها و صفات قرآن، ذکر است، چون مسائل هدايتي، فطري و خداجويي موجود در نهاد انسان‌ها، داستان‌هاي پيامبران پيشين و... را يادآوري مي‌کند و اين يادآور و مُذکر بودن براي همه جهانيان (للعالمين) است.
  براساس نظر مشهور مفسران و روايات امام صادق73 مقصود از عالمين در (اَلْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ) جهانيان است. از اميرمومنان7 نقل‌شده4 است: مالک الجماعات من کل مخلوق؛ خداوند صاحب جماعت‌ها از هر نوع مخلوقي است.» اين روايت عالمين را توسعه مي‌دهد و ممکن است شامل عالم‌هاي غيرانساني هم شود؛ مثل عالم فرشتگان و جن‌ها. به هر حال مسلم است که قرآن يادآوري براي انسان‌ها، جنيان و ديگران است، ولي ظاهر آيه (رَبِّ الْعالَمِينَ) و (إِنْ هُوَ إِلَّا ذِکْرَي لِلْعَالَمِينَ) انسان‌هايي است که در اين جهان زندگي مي‌کنند.

1. تکوير، 27.
2. همان.
3. تفسير نمونه، ج 1، ص 31 به نقل از المنار، ج 1، ص 51.
4. عيون اخبار الرضا7، ج 1، ص 282، علل الشرايع، ج 2، ص 416، تفسير المنسوب الي الامام العسکري7، ص 30، بحارالانوار، ج 26، ص 274، ح 17 و تفسير نمونه، ج 1، ص 31.