پاسخ
  قرآن كريم مي‏فرمايد: (كُلُّ مَنْ عَلَيهَا فَانٍ وَيبْقَي‏ وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلاَلِ وَالإِكْرَامِ)1 يعني همه موجودات فاني هستند از بين مي‏روند و هلاك مي‏شوند مگر پروردگاري كه صاحب جلال و اكرام است. بنابراين همه انسان‏ها خواهند مُرد و هلاك مي‏شوند و بقاء دائمي، به معناي بقاء ذاتي نخواهند داشت. از اين رو بايد بين «بقاء بالذات» و «بقاء بالغير» تفاوت قائل شويم، يعني خداوند تبارك و تعالي، اگر باقي مي‏ماند بقائش بقاء بالذات است، ذاتش هميشگي است، ازلي و ابدي است؛ اما اگر انسان‏ها در بهشت جاودان و هميشگي مي‏شوند، اين بقاء انسان‏ها، بقاء بالغير است يعني بقائشان، به وجود خداوند تبارك و تعالي است كه علت اصلي است. به عبارت ديگر اگر انسان در بهشت جاودانه مي‏ماند، يا در جهنم جاودانه مي‏شود اين بقاءش به اراده خداوند تبارك و تعالي است و از خودش نمي‏باشد.
  
1. الرحمن/ 26 و 27.