پاسخ
  در برخي از توصيه‌ها آمده كه شما در امور مادي به زير دستان خودتان نگاه كنيد و در امور معنوي به بالا دست‌هاي خود نگاه كنيد.
  در برخي از سفارشات امام خميني; و برخي از بزرگان نيز آمده است اگر انسان نسبت به امور معنوي آرزو داشته باشد خيلي خوب است، ولي در همانجا نيز بايد انسان امكانات خودش را ملاحظه كند و حد و اندازه خودش را محاسبه كند و در همان حد آرزو داشته باشد و آنگاه برنامه‌ريزي و حركت كند.
  مثلاً كسي كه مي‌خواهد به كمال برسد اگر برنامه‌ريزي غيرواقع‌بينانه داشته باشد و استعدادها و توانايي جسمي و روحي و ظرفيت‌هاي خودش را در نظر نداشته باشد، ولو در امور معنوي، با مشكل مواجه مي‌شود. مثلاً «بيش از وسعش روزه بگيرد.» يا «بيش از توانش نماز بخواند.» يا «بيش از توانايي خود بخشش كند.» اين افراط‌ و تفريط‌ها در حقيقت برخاسته از آرزوهاي غيرمعقول است. چنين فردي از آن اول هدفي كه در نظر گرفته و آرزويي كه در ذهنش بوده، يك آرزوي غير واقع‌بينانه بلكه همراه با خيال بافي بوده است.