پاسخ
  با رعايت نكات زير اميد است كه از «يأس» نجات پيدا كنيم.
  اول) توجه به «عظمت و قدرت پروردگار» و «رحمت الهي» كه خدا هم مي‌تواند ما را ببخشد هم رحمت الهي او بي‌كران است و از طرفي «وعده بخشش» داده و خلف وعده در مورد او قابل تصور نيست بنابراين نبايد از چنين شخص بزرگي نااميد باشيم.
  دوم) توجه به اين‌که راه توبه و بازگشت را خود خداوند باز كرده و از بازگشت گناه‌كاران استقبال مي‌كند با اين حال نااميدي چرا؟!
  سوم) توجه به اين‌که يأس و نااميدي از رحمت خداوند خود گناهي بزرگ است و انسان اگر به همين نكته توجه كند آن وقت خود را از دام يك گناه به دام گناه ديگري نمي‌اندازد.
  و نكته آخر؛ اگر انسان بداند كه فرصت براي او باقي است و مي‌تواند از بقيه عمرش استفاده كند و گذشته را جبران و اصلاح كند، بنابراين معنا ندارد كه انسان در اثر گناه و لغزش‌ها به آينده خودش بدبين باشد، چرا كه نتيجه بدبيني هم‌، نااميدي و يأس مي‌باشد. و «يأس» است كه انسان را از دامن خطاها و گناهان كوچك‌تر به دامن گناهان و خطاهاي بزرگ‌تر مي‌اندازد.